· uNa RuTiNa Ke Me LaSTiMa ·

PueDo DeCiR FiNaLMeNTe Que eL 1eR Día De CaDa MeS No eS De Mi PReFeReNCia.

uNo eSPeRa eL BaLaNCe DeL año PaRa SaBeR Ke Hizo, Ke DeJó De HaCeR. PaRa SuMaR SuS CoSaS BueNaS, MaLaS o PéSiMaS...
yo aCoSTuMBRo HaCeRLo ToDoS LoS DíaS... PeRo eL 1Ro De CaDa MeS eS MáS NoToRio... MáS FueRTe.

eS eL PRiMeR Día De uN NueVo MeS, y DeJaSTe aTRáS oTRoS 30 DíaS "VieJoS".
aPaRTe eS MáS SiMPLe aNaLizaRLo aSí... LLeVáS La CueNTa De 30 DíaS y No De 365.
PeRo aúN aSí... TeNieNDo eN CueNTa eSo. SaBieNDo Ke eSTá eN Mi NaTuRaLeza HaCeRLo De eSa FoRMa, LoS DeTeSTo.
PoRKe PaSó oTRo MeS. oTRoS 30 DíaS... y Me VueLVe La PReGuNTa De: Ke CaRaJo HiCe?.-

Lo úNiCo Ke HiCe Fue SeGuiR aLiMeNTaNDo eSTa ViDa MoNoTeMáTiCa. eN DoNDe LaS ReGLaS De JueGo SoN: DoRMiR, DeSayuNaR, TRaBaJaR, aLMoRzaR (a LaS CoRRiDaS), eSTuDiaR, "MeReNDaR", ReLeeR, CeNaR, DoRMiR.
Lo úNiCo Ke HiCe Fue ReaFiRMaRMe, oTRa Vez, DuRaNTe oTRoS 30 DíaS Ke No TeNGo LoS oVaRioS SuFiCieNTeS PaRa DaR uNa VueLTa De TiMóN.

KuáNTaS VeCeS Me PuSe CoNTeNTa eN LoS úLTiMoS 30 DíaS?. 3 VeCeS... y FueRoN CuaNDo eNCoNTRé eSe PaR De zaPaToS, eSa CaRTeRa y eSa PoLLeRa Que TaNTo Me GuSTaBaN.

KuáNTaS VeCeS Me QueDé SiN aiRe eN LoS úLTiMoS 30 DíaS? CuaNDo ReCiBí La NoTa De uN FiNaL y PuDe ReSPiRaR TRaNQuiLa SaBieNDo Que eSTaBa aPRoBaDo.
KuáNTaS VeCeS TuVe MieDo eN LoS úLTiMoS 30 DíaS? 1 Vez. CuaNDo SuPuSe Q No TeRMiNaRía De eSTuDiaR uNa MaTeRia, CoMo DeBía, PoRKe eL LaBuRo Me eSTaBa aHoGaNDo.
KuáNTaS VeCeS SeNTí eSa aDReNaLiNa Que Te aCeLeRa eL CoRazóN eN LoS úLTiMoS 30 DíaS? 1 Vez... CuaNDo TuVe eL iNSTiNTo aSeSiNo a FLoR De PieL, CoN GaNaS De aNiKiLaR a aLGuieN PeRo PoRQ Fui yo QuieN No SuPo HaCeR LaS CoSaS BieN.

y KuáNTaS VeCeS Me ToMé 3 MiNuToS, aSí Sea PoR ReLoJ, PaRa SeNTaRMe eN eL BaNCo De uNa PLaza?
KuáNTaS VeCeS, eN LoS úLTiMoS 30 DíaS, MiRé a LoS oJoS a aLGuieN PoR MáS De 4 MiNuToS?
KuáNTaS VeCeS LLoRé eN LoS úLTiMoS TReiNTa DíaS? KuáNTaS VeCeS Me eNaMoRé?
KuáNTaS VeCeS SeNTí GaNaS De aBRazaR a aLGuieN y Lo HiCe?
KuáNTaS VeCeS eXTeNDí LoS BRazoS BaJo La LLuVia? KuáNTaS VeCeS eN LoS úLTiMoS TReiNTa DíaS Le DeDiQué a aLGuieN MáS De 20 MiNuToS, PoR iNTeRéS, y No PoR CoMPRoMiSo?

KuáNTaS, Ni uNa SoLa Vez, Me PaSó ToDo eSo eN eSToS 30 DíaS?
KuáNToS 30 DíaS MáS Voy a DeJaR PaSaR SiN DeJaR Que ToDo eSo Me PaSe?

PueDo DeCiR FiNaLMeNTe Que eL 1eR Día De CaDa MeS No eS De Mi PReFeReNCia.

· Me Arrojo Al Aire Y Busco Esa Grata Sensación ·

De nada te sirve si te dicen cómo son las cosas.
De nada sirve si te dicen cómo actuar, o qué hacer.

Uno crece cambiando de mentalidad todo el tiempo.
¿Por qué? Porque tiene gente a su al rededor.
No nacemos, permanecemos y morimos con las mismas ideas políticas, económicas, sociales.

Hoy tengo un grupo de amigos y me hago Dark. Mañana termino conociendo otro grupo de personas y escucho cumbia.

Somos nosotros mismos quienes nos tenemos que curtir y entendernos. Saber qué queremos, qué esperamos. A qué podemos llegar, o a dónde quisieramos.

Es uno quien tiene que recorrer su propio camino y decir "Ok, gracias por las ideas pero voy a empezar a hacerlas yo mismo".
Siempre se tienen un millón de preguntas sin respuestas. ¿Por qué?. Porque las buscamos, porque las esperamos.
¿Y si empezamos a contestarlas nosotros?.
Sin elucubrar, sin mentirnos. Pero contando con las posibilidades que tenemos, hacernos nuestras respuestas.

Van a existir personas que nos abran puertas a nuevos conocimientos. Que nos hagan caer la ficha, que nos hagan saber que existe eso que desconociamos.
Como yo quizás ahora lo estoy haciendo con alguno... Y como alguno lo hizo conmigo.
Pero son sólo puertas... No van a venir todo el paseo a decirnos "acá esto es así". Eso corre por nuestra cuenta.
De querer venir con nosotros... Sepamos decir: gracias, pero sigo solo.-

Yo abri muchas puertas sola. Pero también tuve gente que me dijo "mirá, acá hay otra", y me prestó las llaves.
Y a esa gente, la respeto.
El respeto es muy importante para mi.
Por lo general, lo tengo con todos por igual. Más allá de que muchas veces parezca que no, lo tengo.
Lo que parece me importa poco, lo que yo sé es lo que cuenta.
Pero a esas personas que me abrieron ciertas puertas, las RESPETO.

Se convierten en seres intocables. Y no porque "hayan hecho algo por mi". Si hay algo con lo que no cuento es con lo que hayan hecho por mi. Me importan esas cosas que se hacen sin intenciones, y llegan.
Ayudarte porque espero que lo hagas por mi, me embola un poco.
Te ayudo porque quiero. Me ayudás porque querés.

Y siempre empiezo de lo más bajo...
Empiezo por algún conocido, sigo por mis amigos, termino con mi familia...
Es así que quizás algún día respete a mi vieja con todo lo que se merece.
Porque la respeto... Pero aún así sigo replanteandome, cada vez menos, pero cosas al fin.
Sigo teniendo ideas o pensamientos de la índole "pudo no haberme mentido". Pero la realidad es que apesar de sus errores, sus aciertos fueron alucinantes.

Nadie me va a dar lo que me dio ella. Y nadie va a postergar su vida por la mía, como hizo conmigo.
Porque existieron personas que dieron cosas por mi, sí. Pero ella se fue de mambo.
Ella no dio muchas cosas. Ella me dio la vida. La suya y la mía.
Y va a llegar el día que la respete, sin más.
Y que se vuelva intocable hasta con el pensamiento.



Mientras algunos comen frutos de aquellos árboles,
Yo planto la semilla y los hago crecer.

· El Día Me Encuentra En Una Noche De Sólo Pensar... ·

Mil fotos suyas como un flash.
Y no encuentro canción que logre definir mi sensación.
Tampoco creo que exista poesía que logre definirla.
Y no hay teoría que pueda decir la cuarta parte de lo que significa.

Camino por las paredes. Por momentos me siento volar.
Y sólo se me ocurren frases hechas porque jamás fui bueno para generar ideas nuevas.

Pero si pudiese centrarme sólo en ella... Vería con claridad que es algo que jamás me pasó.
Si pudiese verla tan solo 2 minutos, despojada de todo, sin nada al rededor, sin duda se me ocurrirían un millón de palabras nuevas.
Si la viera sola, podría componer 19 canciones, 17 melodías. 35 poemas.

Ojalá pudiese verla...
Ojalá pudiese tenerla, a ella, sólo a ella, y no al circulo de cosas que la hacen.

Ojalá pudiese ubicarla en el medio de la nada, y volver a imaginarme enamorado así.

Pero mientras mi deseo se vuelve más y más ilusorio y se convierte en una utopía... Ella... Con todo lo suyo se va. Se aleja...

Ella, así como pude verla con un sin fin de cosas a su al rededor, se despide.
Ella y su conjunto de cosas que la hacen, desaparecen.
Ella y todas esas cosas que no quiero y tiene, se esfuman.
Ella, quien me enamoró, y todos sus personajes quienes buscaron hacerlo y no pudieron, se evaporan.

Y me duele sólo la mitad.

Porque yo no la quiero a ella con su todo. Sólo quiero un todo de ella...

· La Gente Camina Muy Demente ·

Uno no está loco por hablar solo.
Tampoco está loco si ve donde no hay nada.

No se está loco por hablar con una mascota o con una flor.
Ni siquiera por sentir que somos producto de nuestra imaginación.
Uno no está loco por creer que todo esto forma parte de una ·Matrix·.
Tampoco está loco si cree que simplemente, estamos retrocediendo.

Uno no está loco por creer que ya estamos muertos y esto que vivimos "ya pasó".
Ni lo está si llena sus vacíos con creencias de cualquier índole.

Uno no está loco por pensar que mañana nos dominaran unas máquinas.
Tampoco si supone que van a venir a invadirnos seres que habitan en otro planeta.

No se está loco por vivir diciendo cosas que nadie pueda entender. Por volar más allá de lo que cualquier otro podría.

Uno no está loco por creer que "El Principito" realmente existe y que algún día va a venir de su asteroide y nos va a llenar de sabiduría.
Tampoco se está loco por esperar el fin del mundo. Por mover fechas para alguna revelación y cambiar del 2000 al 2001 o al 2012.

Uno no está loco si espera que se le presente algún santo.
Uno no está loco porque ve personas que están sin vida.

No se está loco por creer que se pueden mover objetos con la mente, o porque siente, puede trasmitirle a otro cualquier pensamiento sin siquiera decirselo.

Uno no está loco por tener la sensación de volar...
No se está loco por encontrar para si mismo una realidad alterada.

Uno no está loco...
Simplemente afirmar cualquiera de estas cosas, como un hecho, es una locura.



Placer que es cruel... Y el mundo allí nomás...
Indio Solari

· Pero Que Pena Las Azucenas En La Ventana. Que Pena Todo. Que Pena Nada ·

a KieN NuNCa Se Le CRuzó PoR La CaBeza DeCiR "Me RaJo uN TiRo"? NaDie PueDe DeCiRMe Que NuNCa Se LeS PaSó PoR La CaBeza eSo... No eXiSTe PeRSoNa Que No TeNGa eSe iNSTiNTo SuiCiDa aDeNTRo.
SieMPRe NoS PaSaN CoSaS BueNaS, MaLaS... PeRo CuaNDo NoS PaSa uNa Que DeCiMoS "NaH, La GoTa Ke ReVaLSó eL VaSo" TeNeMoS eN MeNTe La iDea MáS FáCiL (PoRKe Sí, eS La MáS FáCiL) De QueReR MaTaRNoS.
Lo DeL TiRo No eS LiTeRaL. No ToDoS TeNeMoS uN aRMa y No ToDoS TeNeMoS eSoS HueVoS. PoRQue TeNéS Ke TeNeR FiRMe eL aRMa, VaS a MaTaR a uNa PeRSoNa (DiRía eL CHe)
SiN CoNTaR La CaNTiDaD De PeRSoNaS Que Lo HayaN HeCHo. (y Ke No CReo Que LeaN eSTo... o.O)
PeRo SieMPRe Se eSTá a PuNTo. PaSa Que SoMoS DeMaSiaDo CoBaRDeS... aPaRTe, eL DiCHo De: eL Ke aViSa No TRaiCioNa.- eS MeNTiRa, eSTá DaDo De BaJa.
aHoRa eS "eL Ke aViSa... oLViDaTe, No Lo HaCe".
uNo CuaNDo TieNe eSo eN MeNTe NeCeSiTa eXTeRioRizaRLo. NeCeSiTa DeCiR "ay, Me QuieRo MaTaR", "ay, Me Voy a MoRiR De SoBReDoSiS", "ay, Me TiRo DeL DéCiMo"...
PeRo PoRKe KieRe a eSe oTRo Ke Le DiGa: NaH. CóMo VaS a HaCeR eSo? SaBéS La CaNTiDaD De CoSaS BueNaS Ke TeNéS?.- y aHí NueSTRo iNTeRLoCuToR eMPieza a MeNTiR.
yo eN CaMBio CuaNDo PaSa eSo LeS CoNTeSTo: BueH, Si Te DaN LaS PeLoTaS, MaTaTe. Si ReCuLáS, aViSaMe y NoS JuNTaMoS PaRa SaLiR.-
PeRo... SaLieNDo uN PoCo DeL SuiCiDio... KieN NuNCa PeNSó eN eL HoMiCiDio?
a KieN No Le PaSó De HaBeRSe CRuzaDo, CoNoCiDo, a X PeRSoNa y DeCiR: a éSTe Lo MaTo.- PeRo aSí... Que De TeNeR uN aRMa Le LLeNaRíaN La KaBeza De PLoMo...
¡¡ay No!! KoMo Va a DeCiR eSo!! yo Sí, TuVe GaNaS, PeRo SeRía iNCaPaz!!!
KaReTaS, KaReTaS KaReTaS...
SóLo aQuéL Ke TuVo a Su "ViCTiMa" eN FReNTe Suyo, y éSTe oTRo SoSTeNieNDoLe uN aRMa eN eL MaRuLo (KuaLKieRa Sea) PueDe DeCiR "No, LoKa, No PueDo".
PeRo... KuáNToS SoMoS? CuáNToS eSTuVieRoN "a PuNTo" y No Se QueDaRoN SiMPLeMeNTe eN LaS "PaLaBRaS"?
y No DiGo eN eL MuNDo eH... Me ReFieRo a uSTeDeS... CyBeRPaSeaDoReS De La NeT... Que Si eSTáN MáS De 6 HoRaS SeMaNaLeS eN uN MeDio De CoMuNiCaCióN eS PoRKe aLGo LeS eSTá FaLLaNDo aHí...
iGuaL eSe TeMa De La CaNTiDaD HoRaRia Ke uNo Le "ReGaLa" a PáGiNaS PaRa -CoNoCeR GeNTe-, o CHaT y DeRiVaDoS Lo VaMoS a ToCaR oTRo Día...
PeRo ReToMaNDo. CuáNToS De NoSoTRoS ReaLMeNTe eSTuViMoS aHí De MaNDaR a oTRa ViDa a aLGuieN?
iGuaL eL MaMBo aCá No eS aDMiTiR Ke SoMoS ReaLMeNTe HiJoS De PuTa CoMo PaRa MaNeJaR a NueSTRo aNToJo La ViDa DeL oTRo...
eL TeMa aCá eS aDMiTiR, aL MeNoS a NoSoTRoS MiSMoS (PoRKe SoMoS CoBaRDeS) Ke Se NoS CRuzó eN SeRio La iDea De TeRMiNaR CoN La eXiSTeNCia De aQuéL...
y eSo... No NoS HaCe HiJoS De PuTa. QueDeNSe TRaNQuiLoS...
NoS HaCe SiMPLeMeNTe... uNoS eNFeRMoS De MieRDa.

El tiempo pasa... Nos vamos poniendo viejos...

Todavía me acuerdo de esos momentos en donde mis preocupaciones se limitaban a un par de ruedas.
A tener mi golosina para después de comer, o a fijarme si alguno de mis abuelos me habían comprado algo cuando volvían de laburar.
Donde mi mayor felicidad estaba jugando a la pelota con mi viejo... Escuchando cantar a mi vieja... O cocinando con alguna tía.

Parece que fue ayer cuando con sólo un llanto tenía al "Mundo" a mis pies.
Porque mi Universo se reducia a mi casa y la gente que viviera en ella. Entonces era imposible no conseguir lo que quería con unas pocas lágrimas.

Aviones. Bloques.
Temperas, acuarelas.
Repleto de hojas y lapices de colores.
Risas provocadas por un dibujito animado o llantos, pero todos con un motivo no más grande al: me sacó mi autito.-

Pero todavía no me acuerdo en qué momento se terminó todo eso.
En qué momento me tocó crecer...
Cuándo fue que el llanto dejó de pesar tanto.
Cuál existió la primera cosa que me hizo perder la ingenuidad.
Qué fue lo que empezó por manchar mi "Ser Pulcro".
En qué momento mi Universo se dejó de limitar a un par de rueditas.
Cuándo fue que la sonrisa empezó a costarme más que una golosina.


Y no sabía qué me depararía el destino y acá estoy...
¿Quién sabe a dónde me veré en 20 años?
Quién sabe si todavía siga vivo....

O... ¿Por qué no? Quién sabe si no volveré a empezar...

Me preguntaron cuál era mi sueño. Contesté tener más tolerancia.

Mientras algunos ansian la comodidad económica, la sabiduría o un amor para toda la vida, yo deseo tener más paciencia.

De un tiempo a esta parte busco crear una atmosfera tranquila... Y moverme en ella.
Que donde yo vaya, no exista el reproche, el enojo. El fastidio, ese que no sale con nada. Sino más bien esas palabras que amainen cualquier situación.
Pero me di cuenta que aún me falta...
Todavía hay comentarios, 'chistes', situaciones que no logro controlar.
En realidad... No pretendo controlarlas sino más bien hacer que pasen como si nada.
Y al necesitar 'controlar una contestación' estoy haciendo que eso que se dijo tenga más crédito del que realmente debo darle.

Las palabras molestan cuando nosotros queremos que lo hagan.
El que trasmite, lo trasmite con cierta empatía. Con cierto respeto. Con algo de enojo. O como le salga. El que recibe es quien debe adjudicarle ese toque de molestia o la aunsencia total de ella.
Uno cuando dice algo puede decirlo en un tono agresivo, o más bien dulce. Es el que recibe quien termina captando la agresividad o la dulzura.
Y yo estuve dandole a las palabras el peso que se merecian.
Pero todavía, no logro terminar de filtrar esas cosas.
Y aún hay comentarios que me molestan.

Igual, también sé que siempre algo me va a molestar.
A mi, a vos, a aquél.

Uno siempre busca sintetizar en una palabra lo que "te mueve". Lo que te hace trasladarte de un lugar a otro en este Universo y pasar de una etapa a la otra.
Pero lo que me parece, es que en realidad, son un sin fin de pequeñas cosas, que a su vez, hacen una más grande. Imposible de definir en una palabra. (O habría que inventarla).
Y una de esas pequeñas cosas que a uno "Lo mueven" es La Molestia.

No existe gente a la que no le molesta nada... Sí existe esas personas que no lo dicen.
No por miedo... No por cobardía. Y hasta quizás, no sea ni por respeto. Pero sino más bien, porque le dan, justamente, el peso que amerita.
No tienen la necesidad de andar transitando diciendo a cada palabra del otro: me molestó eso que me dijiste.-
Quejarse es algo que me parece fascinante. Pero como un método 'global'. 'General'. Quejarse de un todo, sabiendo que nadie va a poder refutarte porque tu teoría termina en simplemente, "sentido del humor".
Pero quejarte de aquél, aquella. Personas que se relacionan con vos o buscan al menos hacerlo... Me parece innecesario.
No innecesario el hecho de que algo te moleste, eso es natural. Sino más bien hacerlo de modo constante. Hacer de una molestia momentánea, un 'peso' que dure... No sé, días.

Y cuando pienso en esas personas a las que no les parece 'atractivo' vivir quejandose del que tiene al lado (sin necesidad de que sea la pareja) se me viene a la mente una frase:
Lo que se siente, no se declara.-

Me parece genial que uno diga todo eso que se le ocurre. Lo que transita por su mente. Sus sensaciones, sentimientos.
Pero me parecería genial, también, que cuando ese sentimiento se transforma en algo tan... ¿Estúpido? como el rencor, o esa molestia tonta... Sea uno el que se detenga a pensar: Realmente ¿Cuánto vale?.-
Y no digo que se haga "oidos sordos" y se termine ignorando a aquél por ese comentario. Para nada.
Digo que le demos realmente el crédito que se merece.
Si es uno el que le pone ese condimento de "molestia" o "enojo".

Y es la primera vez que termino de dar una idea y me da la sensación de no haber dicho ni la cuarta parte.
Me estoy poniendo vieja...

Nos Volvemos Algo Locos Y Más Queriendo Sobrevivir
Los Piojos

... No HaY FoRMa De PeDiR PeRDóN

No Sé Si aLGuNa Vez Va a PoDeR PeRDoNaRMe.
No QuiSe LaSTiMaRLo. SóLo Me SaLió eSa MaNeRa De PoDeR DeFeNDeRMe De SuS aTaQueS...
PeRo La VeRDaD eS Que éL NuNCa Me LeVaNTó La MaNo... y yo No PoDía PaRaR De PeGaRLe.
Fue eSe iNSTaNTe eN DoNDe Mi iRa Se DeSaTó De eSa FoRMa, y No PuDo Ni PuDe CoNTRoLaRLo.
y DiRía Que JaMáS Lo Voy a RePeTiR... ¿PeRo Ke GaRaNTía TeNGo De Que Sea aSí? y SoBRe ToDaS LaS CoSaS... ¿Ke GaRaNTía TieNe éL?
PoR MoMeNToS SieNTo Ke uN MoNSTRuo Se aPoDeRó De Mi... Ke Lo PeoR Que PoDía SaLiRSe De Mi SeR, SaLió... y Que ya No eSToy a TieMPo De VoLVeR a eNCeRRaRLo.
PeRo No Sé Si SeRía uNa ReaLiDaD o SóLo Mi NeCeSiDaD De PoDeR VoLVeR a PRoHiBiRMe ToDaS eSaS SeNSaCioNeS...
¿DóNDe eSTaBa ToDo eSo GuaRDaDo? ¿PoR Ké JuSTo TuVo Que SaLiR CoN éL? HaSTa HuBieSe PReFeRiDo Que Sea éL eL Que Me LaSTiMaRa aSí...
y yo Ke PeNSaBa Que No HaBía NaDa PeoR Que La FiDeLiDaD... Ke eSe eRa eL PuNTo MáXiMo eN DoNDe uNo PeRDía La CoNFiaNza.
aHoRa PueDo aFiRMaR Que eL PuNTo MáXiMo eS CuaNDo eL CueRPo De uNo, LaSTiMa aL DeL oTRo. CReo Ke De aCá No VaMoS a PoDeR VoLVeR...
PeRo Lo Ke MáS TeMoR Me Da eS Ke yo No PueDa ReToMaR Mi CaMiNo... CaMiNo Ke uNa Vez SuPe HaCeR CoN éL...

Si Me DeJa SieNTo Que Voy a MoRiRMe eN ViDa... y Que No Voy a VoLVeR a SeR eSa Que aLGuNa Vez Fui...
DoNDe ToDo eRa RoSa. DoNDe La FaNTaSía y La iLuSióN eRaN PaLaBRaS CLaVeS y DoNDe SoñaR... eRa eL BieN MáS PReCiaDo.
SueNa uToPía y BaSTaTe eSTúPiDo PeRo ToDo eSo eS Lo Que TeNGo CoN éL... y No PoDRía PeRDoNaRMe PeRDeRLo...

ToDaVía No eSTá ToDo DiCHo... y éSTa Vez La úLTiMa PaLaBRa eS Suya.
yo SóLo Me DiSPoNGo a eSPeRaRLo... aSí Sea Lo úLTiMo Que HaGa PoR éL...

Y creo que jamás la vi...

Nunca la busqué... Hasta podría jurar que no la necesité.
Fue como cruzarse con todo eso que alguien alguna vez soñó...
Lo bueno y lo malo. Lo dulce y lo perverso, pero en una sola persona.

Estaba tan hermosa.
Si alguien la hubiese querido hacer así, no hubiese podido jamás.
Era tan ella...
Aún cuando podía predecirse su pensamiento, no dejaba de ser brillante.

Era un libro. Algo ya leido.
Eso que alguna vez se escuchó en la radio.
Eso que vimos en algún momento en la tele.
Eso que te vivís cruzando. Eso que era parte de una masa.

Era la poesía más cursi que se leia gritando.
Era la canción más melosa con una melodía ska.
Era la dulzura más grande, con un gusto amargo.
Era la caricia más agresiva.
Era el golpe más sentido...

Y bastaba con mirarla a los ojos para saber que mi mundo se reducía a ella.

Me gustó creer que la podía reconocer hasta con los ojos cerrados.
Me gustó creer que tenía la sensación de su piel en mis dedos.
Me gustó imaginarme sus lábios en los míos.
Me gustó creer sentir su voz tan cerca de mis oidos.

Pero más me gustó poder creer que existía... Y que se había enamorado de mi.

Creo que jamás la vi... Pero me gustó soñarme amandola así...

Beatriz

Anoche tuve ganas de matar a mi novio.

Estaba ahí, paradito... Komo diciendome "vení, a ver si sos capaz".
Sin emitir sonido, y yo fantasiando con la idea de ke él estuviese provocando esa situación.

Un fuego me corría por adentro y no había nada, excepto matarlo, ke me hiciera calmar esa sensación.

Me mintió y yo no entendia porké.
Ke le había hecho? Yo, que siempre viví enamorada de él desde el día que lo conocí.
Ke siempre pensaba en él aunque me estuviese encamando con otro.
Yo, ke realmente lo amé.
Bah... Aún hoy lo hago.

Estaba furiosa. Lo tenía en frente mío y a mi no me salía un solo insulto... Hasta ke empecé a pegarle.
No podía parar.
Tenía un cuchillo justo abajo de la manga, pero se ve ke lo perdi forsejando y cuando me kise dar cuenta ya no lo tenía.

Lo kiero para mi. No kiero que sea de otra.
No kiero que otra lo mire. No kiero que otra lo huela.
No kiero que otra siquiera le dirija la palabra...
Kiero que esté para mi, por mi, todo el tiempo, todo el día.
Amarlo, que me ame, y ser felices.
Vivir juntos, no sé... Tener hijos? y capaz, ké se yo.

Sueño con una vida medianamente normal, como cualquier persona.
Ke nace, estudia, labura, se casa y tiene hijos.
Sí, kiero eso. Kiero esa manera matemática de vivir.
Y la quiero con él.

Si no es él, ke no sea con nadie.
NADIE.

oSMaR

Que loco...
Empezar a escribir acá justo en el aniversario de la muerte de mi viejo.
Hoy se cumplen exactamente 8 años de su partida.
A veces se me da por sentir su ausencia...

Jamás, en vida, lo tuve tan presente. Pero... Vieron cómo somos con nuestros padres...
Pensamos que los vamos a tener para toda la vida... Que son "Inmortales".
El tiempo que pasamos juntos lo aprovechamos unicamente para quejarnos de sus manías.
Que "Por qué tiene que pensar así?" -No puede entender que los tatuajes no le hacen mal a nadie?-.
Encima mi papá era no una ni dos, sino tres generaciones más que yo...
"La siesta". Infaltable.
Ni los Beatles, (ni hablar de los Stone).
Amaba a Carlos Gardel. Enrique Cadicamo. Roberto Goyeneche.

Se la pasaba cantando temas en italiano... (El lo era).
Tenía un caracter que mejor... No contradecirlo.

En casa sin duda era quien llevaba los pantalones. Y no había quien se anime a levantarle la voz.
Me acuerdo que cuando yo era chiquitito él tenía un perro... Del cual se había encariñado demasiado.
Después el perro falleció y él no toleraba la idea de que apareciera otro.
Al tiempo... Vino uno... Y él, aunque lo corriera con la escoba, lo quería...
Era su maravillosa y a la vez agresiva manera de decirle cuánto lo quería.

Hincha de San Lorenzo... Pero no fanático. No era de mirar partidos... Sino que prefería ver programas de tango.

Una reputación intachable. Uno de los más queridos en el barrio.
Amante de la naturaleza... Cuidaba las plantas de casa más que a su propia vida.
Muy anticuado. Chapado a la antigua.

Y lo abracé tan poco... Y creo que jamás, excepto en alguna que otra carta, que le hice de borrego, le dije que lo quería.
Creo que porque se da así... ¿No?. El varón tiende a tener demostraciones de afecto con la mamá, no con el papá.
Pero creo que él sabía cuán importante era para mi... Bastaba con que me viera sentadito firme, al lado de él. El en su sillón, mirando la tele, y yo... Con un gran respeto, al lado suyo.
Hizo que me gustara la lectura, ya de pendejito.
Que mirara en la tele cosas que no fueran "dibujitos animados".
Me llevaba a la escuela... Me hacía la comida...

Pero un día... Ya no pudo acompañarme...
La comida pasó a hacermela mi mamá.
Y él se fue quedando cada vez más...
No sé qué cosa extraña fue lo que le pasó... Aunque a veces siento que yo lo detoné.

Una vez le robé.
El tenía el sueldo en donde siempre... (Laburaba en el mantenimiento de Canal 11).
Yo, por cosas estúpidas de pendejo de 15 años "tomé prestado" $100 suyos.
Y si hay algo que mi viejo tenia era ser muy organizado.
No tardó nada en darse cuenta que le faltaban $100.
Pero yo, que desde chiquito por alguna extraña cosa me había hecho muy hijo de puta, lo negué.

Y pareciera que fue ayer que él, con los ojos llenos de lágrimas me dijo: Osmar... Decime. ¿No fuiste vos? Si fue así yo lo entiendo. Pero por favor, decimelo.-
A lo que respondí con mi mejor cara de poker: No Pa, yo no fui.-

De ahí en adelante todo fue en picada.
En casa empezó a rondar el rumor de que él no estaba bien... Juraba con su vida que tenía esa plata, pero no había pruebas de que alguien se la haya sacado.
Y fue cayendo...
Hasta que un día en la cama, ya no se pudo levantar. Y vino la ambulancia a buscarlo para internarlo.
Tenía temas físicos. Jamás supe la verdad de su muerte que no tardó en llegar después de su internación.
Pero más allá de eso, a mi nadie me saca de la cabeza que yo tuve algo que ver.

Siento que se enfermó por mi culpa... Y creo que hasta por eso no lo lloré en su velatorio.
Me hubiese sentido hipócrita.

Jamás deseé eso. Fue la persona más importante de mi vida...
Pero uno no deja de cometer errores idiotas, creyendo que jamás van a llegar tan lejos.

Hoy, a 8 años de su fallecimiento... A veces, todavía, lo siento sentado en ese sillón que ya no está.
Lo percibo caminando por los pasillos de mi casa, preparando la plata y los números para ir a jugar a la quiñiela.
Lo escucho en su pieza, oyendo la radio "Evangelista". (Era la que sonaba después de la Quiñiela y se quedaba dormido sin cambiar el dial).

Todavía me acuerdo de nuestras caminatas de la mano... De las mujeres que pasaban (enamoradísimas de él) y decían "Que hermoso nene".
Estaba tan orgulloso de tenerlo como papá...

Espero algún día saber si él sintió orgullo de tenerme como hijo...

· Conectate al ritmo vivo de la tierra y siente... ·

Las reacciones de los seres humanos tienden a ponerse muy interesantes.

¿Quién nunca se preguntó -qué haría aquél en X situación-?
¿A quién nunca le interesó qué pasaría si a ella le sucediera Q?
¿A quién jamás le causó intriga si a él le pasara J?

Conocemos a muchas personas... Y es posible que a más de uno se le ocurran ese tipo de preguntas.
Me topé con gente que me ha dicho "Si no lo veo llorar, es como si no lo conociera".

Hay personas que buscan todo tipo de reacciones del otro para poder verlo, o al menos creer que lo hace, en toda su totalidad.


Y es ahí donde yo me situo... En el deseo.

Previo al acto, previo a ver qué hacer o qué no... Y digo...
Me encantaría ver qué haría aquél en ésta situación.
Tengo dos caminos...
Provocarlo o dejar que suceda, corriendo el riesgo de que quizás no pase nunca.
Es ahí cuando yo elijo la segunda opción.
Así me toque esperar meses o años.

¿Por qué la 2da?. Porque es genuino.
Es natural.


Me puede intrigar "cómo sos llorando", y puedo hacerte llorar...
Sería natural tu llanto, sí. Pero si yo jamás lo hubiese provocado, vos jamás lo hubieses hecho.

También considero que todos, absolutamente todos...
Desde el más analfabeto, infradotado, hasta el más intelectual pueden provocarnos sensaciones.
Cualquiera puede venir y conmoverte. Asombrarte. Hacerte enojar. Ofenderte. Y lo que se les ocurra.

Entonces prefiero que el otro lo haga porque lo siente así.
Porque se le ocurrió, porque no le quedó otra. Porque le nació... Porque venía postergandolo y le pareció bien. No sé...
Porque salió de él y no de un producto elaborado por mi.

De todas formas, respeto que otras personas busquen generar todo el tiempo sensaciones... Pero deberían dejar de ser tan inseguras de sí mismas y confiar en que... No hace falta planear nada... No hace falta idear una situación, una circunstancia.
Con Ser, se crean un sin fin de cosas... Las cuales, más de una vez, hasta pagás platea para poder verlas.



La vida es aquello que te pasa mientras estás ocupado con otros planes.
John Lennon

· Prestate a sentir pa' que entiendas lo que realmente pesa ·

En el último tiempo escuché la palabra "Juego" o "Estrategia" infinidad de veces.
Varias veces las usé para definir la actitud del otro... Pero lo más loco es que también las usaron para definir las mías.
Eso es lo que me hace detener a pensar realmente el significado de "Juego".
Si otro ve que yo tengo esa actitud, por algo será ¿No?.
No digo que esté en lo cierto, pero ¿Qué vio en mi para definirme como "jugadora"?.
Y mil cosas me dan vueltas por la cabeza y me hacen caer en que quizá sea por mi manera de ser.
Por mi forma de proceder.
Pero también, hay algo que creo que se está devaluando (como tantas otras cosas) y es el significado de "Pensar".

Mucha gente que me rodea más de una vez me ha dicho
"Vos pensás demasiado".
A lo que siempre respondí "Siempre pienso mucho todo".
De más está aclarar que esta no es una condición de un
Ser inteligente, sino más bien de una necesidad de pensar todo mil veces, así se piense mal. Así no se sepa cómo pensarlo.

Pero de un tiempo a esta parte, miren qué paradójico...
Pensé en eso de pensar. Valga la redundancia.
Y terminé dandome cuenta que en realidad, pienso poco. Sólo dejo que suceda.
Sólo dejo pasar el tiempo para luego arrepentirme ¿De qué? De todo.
Y quizás ni arrepentimiento llegue a ser, sino más bien ganas de renegar de mi condición.
Condición que busqué.
Renegar de aquél, aquél con el que no me cansé de buscar dialogo.
Renegar de ésto, ésto a lo que yo misma aspiré.

Noté que muchas veces en la vida, no son más bien las veces que pensé... Sino las veces que analicé el producto terminado.
Mientras algunos, muy inteligentes, lo hacen en el camino... Yo me encargo de dejar que suceda, porque como diría Ciro "Es más fácil así", y luego, cuando termina, cuando se acaba, cuando se da vuelta de página, antes de ésto, lo analizo.

Y al mismo tiempo me pongo a pensar en cuánto es realmente lo que me molesta.
Y llego a la conclusión de que nada llegó a molestarme tanto. Simplemente, busco que me moleste para tener mi entretenimiento ocupado.
Porque sí, me entretengo así.
¿Cómo?. No entendiendo las actitudes del otro.

Yo, quien lleva la bandera de "aceptar", de no tanto "compartir" y de, de vez en cuando, "entender", soy quien se desvive cada paso que da... Por comprender al otro.
¿Por qué? Porque me sale así. ¿Para qué?. Para fundamentar, quizás, su manera de ser.


Y todo esto me lleva a una única idea final: admitir.-
¿Sirve de algo negarnos a nosotros mismos lo que pretendemos?.
Así sea eso lo más loco del Universo. Así sea el capricho más estúpido, o la necesidad más innecesaria. ¿De qué sirve ignorarla?. ¿De qué sirve decir "yo no"?.


Ayer vi "La isla flotante" de Fernando Peña, el capitulo en el que Sabino "cuenta su vida".
Creo que hace años no lloraba tanto.
No porque Peña ya no esté, considero que él está todo el tiempo en cada mp3, en cada video. En cada nota de revista, programa de TV. O simplemente cuando lo nombramos.
Sino porque realmente, la manera de ver las cosas que él tiene, y tuvo Sabino, me hicieron dar cuenta de el dolor que uno puede tener adentro por negar algo.
Lloré hasta cansarme porque me di cuenta que tengo ese dolor... Porque tengo esa negación.
Ellos hablaban más bien de "esa persona que ya no está, y queremos que esté".
Y yo voy a algo más simple... A negarnos a nosotros mismos algo. Lo que sea, por más pequeño que sea.

Así es como aprendo una vez más de ese tipo y digo: sí, me gusta ocupar mi tiempo quejandome de "por qué carajo tiene que ser aquella persona así?". Y hasta me gusta reirme de eso. Reirme de mi, y de lo que suponen, hacen conmigo.
De que aquél "juegue" y de que se considere que yo "juego".
Me gusta poder ser un peón en la vida de cualquiera, y que cualquiera sienta que me mueve de un casillero al otro sin mi consentimiento.
Y me gusta poder decir basta. Poder ponerle un límite.
No a la persona, sino... Patear el tablero.

Siempre, aunque lo neguemos, nos topamos con alguien que nos usa. Que juega con nosotros. Que nos toma como estrategias.
¿Qué mejor que aceptarlo así?.
Al fin y al cabo, que otro juegue con nosotros, nos da también la pauta de poder jugar.

Y Peña, cuando terminó el capitulo le preguntó a cada uno de su equipo a quién les gustaría tener, que no esté...
Todos nombraron a algún integrante de la familia... Y él contestó:

¿Y a mi quién me gustaría que esté y no está?.
Yo mismo... Que no estoy nunca.

Se necesita demasiado para ausentarnos de nuestra vida, aún estando presentes.
Mientras estemos... Hagamos lo que se nos ocurra... Y dejemos al otro hacer lo que se le ocurra con nosotros. Quizás esa sea la única forma de llegarle.

Lo importante no es dejar al otro "No hacer lo que quiera con nosotros". Lo importante es que nosotros sepamos lo que somos...
Cuando realmente sabemos nuestro significado, cuando realmente nos conocemos, es cuando podemos irnos y volver...
Es cuando nos pueden tomar, desarmarnos, dejarnos donde sea y no hacer que tengamos la sensación de estar "perdidos".

Cuando uno sabe donde está... No se pierde nunca.



Tuve Que Dejar Que Ella Me Invada... Sólo Por Sentirme Un Poco Más Feliz...
La Cosa Rock

· Es muy fácil confiarse de esta dulce locura · Parte III

Lo conocí de casualidad...
Pero relacionarme con él, no fue tan casual.
Creo que él necesitaba a alguien como yo en su vida...
Y yo sin duda, necesitaba de alguien como él en la mía.

Serio. Intelectual. Maduro y aniñado.
Diplomático y con gran sentido del humor.
Ese humor negro también, que codea a lo bizarro muchas veces.
Buen cocinero, gran anfitrion.
Muy dulce. Muy buen amigo.
Cómplice también. "Compañero de aventuras".
Es mi pierna, sin duda.
Era no hacer nada sin él, y al día de hoy, necesitarlo también para poder ir a bailar desde salsa hasta murga.
Es encontrar en él gustos variadísimos, pero compartir pasiones.

Es pensarlo y emocionarme. Es hablar de él y llenarme de orgullo.

Recuerdo, hace unos años (muchos ya), cuando le dediqué una canción... Que hablaba de un ángel... Y al día de hoy, se lo sigo dedicando. Es suyo:

Así ­ es la ley, Hay un ángel hecho para mí ­
Te conocí ­, el tiempo se me fue tal como llegó

Y te fallé, te hice daño tantos años yo,

Pasé por todo sin pensar, te amé sin casi amar

Y al final quién me salvó
. El ángel que quiero yo... [...]

Es no cansarme nunca de su presencia.
Yo, una persona que se vive cansando de los Seres humanos... De él no me cansé jamás, y eso que llegamos a convivir practicamente.

Es esa persona que me perdonó en el momento más duro de mi vida...
Fue bajarme de una ilusión... Para verlo a él en la puerta, paradito, con su mano extendida diciendome: te disculpo.- con sólo una mirada.


A veces siento que es a la persona que más lastimé sin motivo, y a su vez la persona que más logró entenderme... Y que lo sigue haciendo hasta el día de hoy.

Es no encontrar, como para ninguno de los tres, palabras.

Es haberme enamorado de él tanto, como para llorarlo hasta el cansancio.
Y es hoy, poder admirarlo y no poder desear nada más que su presencia.
Es esa persona que me ayudó demasiado, y que supongo, supe ayudar en su momento.

Es... Lisa y llanamente... El Angel que quiero yo.


"El camino del hombre recto, esta por todos lados rodeado
por la injusticia de los egoistas y la tirania de los hombres malos.
Bendito sea aquel pastor que en nombre de la caridad y de la buena voluntad
saque a los debiles del valle de la oscuridad,
porque él es el autentico guardian de su hermano
y el descubridor de los niños perdidos.
Y os aseguro que vendre a castigar con gran venganza y furiosa colera,
a aquellos que pretendan envenenar y destruir a mis hermanos,
y tu sabras que mi nombre es Yave, cuando mi venganza caiga sobre ti"

· Es muy fácil confiarse de esta dulce locura · Parte II

Mujeres increibles sí existen.
Esas minas que te cruzás y te golpean fuerte en la razón.
Te tumba, te da vuelta. Te deja el culo pal norte, no sabés dónde quedás parado.
La ves y decís: WTF??? ¿¿Esto es cierto??.-
Y sí... Muy.

Simple. Mentirosa. Inteligente.
Dulce. Inmadura. Metáfora pura.
El primer Ser menos terrenal que conozco.
Tiene cuerpo. Puede resultar básica... Pero "Mi" es abstracta.

Es un sueño. Realmente lo es.
Porque cuando se fue, cuando "desapareció" no llegás a saber nunca si realmente existió o fue parte de tu imaginación.
Te hace reir... Te deja reirte de ella.
Tiene un delirio constante del cual todo el tiempo sos participe.
Vuela demasiado alto, y a veces no llegás a alcanzarla... Pero no importa... ¿Total? sabés que va a volver a ponerse a tu nivel.

La mujer más maravillosa que jamás haya conocido.
Es la sorpresa constante.
El asombro inexplicable.
La palabra. La sonrisa.
La carcajada que hasta a veces logra enojarte.
Es tu hija, tu amiga, tu hermana.

Es el perfecto equilibrio.
Entre locura y cordura.
Entre lo invisible y lo visible.
Entre la coherencia y la incoherencia.

Es esa persona que nunca puede faltarte... Pero a la vez, si no está, no la sufrís. Porque cuando está vale por 1.000.

Es la mejor definición de esquizofrénia que haya conocido.
No está bien, para nada. Pero sabe que si se detiene, como diría Ciro, verá su cadaver bajo sus pies.
Nada le fue fácil, NADA, pero ella hace que todo sea natural. Que todo sea simple.
Se adapta. Se amolda. Y a su vez, no pretendas que se adapte a vos.
Cuando tiene ganas, cuando tiene tiempo, cuando se acuerda, aparece. Y a vos te conforma.

Es un sin fin de sensaciones. Es un montón de sentimientos.
Es encontrar en ella al Ser más hermoso.
Es no querer dejarla nunca.

Cuidarla... Es lo único que uno tiene que hacer. Pero también...
Michi es una persona para contemplar.
¿Qué le vas a cambiar? ¿Qué le vas a corregir? Si como está, brilla.

Ella, junto con mis hermanos, se convirtió en esa clase de personas que sé, van a estar toda mi vida.
Y aunque parezca que no... Michi no pide. Michelle sólo da. Y lo que sea que te brinde... Te va a colmar el cuerpo.

Es aceptarla. Respetarla. Reirse de ella y con ella. Amarla. Abrazarla. Cuidarla.
Valorarla.
Es no encontrar más palabras para definirla...

Simplemente...: Es.-


"El camino del hombre recto, esta por todos lados rodeado
por la injusticia de los egoistas y la tirania de los hombres malos.
Bendito sea aquel pastor que en nombre de la caridad y de la buena voluntad
saque a los debiles del valle de la oscuridad,
porque él es el autentico guardian de su hermano
y el descubridor de los niños perdidos.
Y os aseguro que vendre a castigar con gran venganza y furiosa colera,
a aquellos que pretendan envenenar y destruir a mis hermanos,
y tu sabras que mi nombre es Yave, cuando mi venganza caiga sobre ti"

· Es muy fácil confiarse de esta dulce locura · Parte I

Una vez al año al menos, hago un escrito referido a esos Seres que comparten cosas conmigo todo el tiempo.
Por lo general lo hago para alguna fecha de cumpleaños... O para el día del amigo, y esas fechas marketineras.
Pero me dieron ganas de hacer algo de esa índole hoy.
No sé, quizás me esté volviendo vieja... ¿Qué se yo?.

En esta oportunidad quiero hablar de él... El mayor de mis hermanos.
Hermano por elección. A decir verdad, es uno de mis mejores amigos.

Hace poco me preguntaron cómo fue cuando lo conocí... Qué se detonó.
Yo resumí mi sensación con un: fue una persona que apareció en el momento en el que menos personas quería... Y él, golpeó y dijo "Che, flaca, todavía podés confiar. No sé, fijate".- Y yo le creí.

Tuvimos un millón de peleas... Nos dijimos las cosas más lindas y más espantosas.
Nos abrazamos y nos lastimamos un montón.
Nos quisimos y nos odiamos demasiado.
Nos buscamos y nos esquivamos.
Pero lo más lindo es que seguimos... Sin importarnos más nada que nosotros mismos.

Fuimos hijos de puta, fuimos infieles. Fuimos soretes, fuimos solidarios. Fuimos compañeros. Fuimos pareja, amantes, amigos, hermanos.
Basta con juntarnos para conectar y divertirnos como sólo nosotros sabemos.
Nos enamoramos el uno del otro de la manera más pura. De esa manera, en la que no necesitás que sea "tuyo", sino que te conforma con que "exista". Como pocas veces me enamoré.

Ignacio se convirtió en esa clase de personas las cuales quiero en mi vida para siempre.
Pasó a formar parte de ese trio de Seres que están MUY locos, para pasar a ser un cuarteto de esquizofrénicos.
Personas que no necesitan más que juntarse para divertirse. Para ser felices. Para pasarla bien y hacerle pasar un buen momento al otro. (Siempre y cuando logren interpretarnos).

Ignacio, mi hermano.
Una persona por demás intelectual. Muy inteligente. Un gran caballero. Sincero. Muy tierno.
Ignacio es contención. Es complicidad. Es compañía. Es ese abrazo que necesitás JUSTO en ese momento.
Ese chiste original. Esa frase que te descostilla.
Ese humor negro.
Celoso, a veces intolerante.
Pero nada que no puedas "perdonarle"...
Si sabés que él puede darte muchísimo más.
¿Para qué vas a detenerte en boludeces?.

Ignacio... Mi amigo. Mi hermano. El tío de mi hijo.
Un futuro padre excepcional.

Una persona para no dejar pasar...
Quien tenga la oportunidad de cruzarselo, cuidelo. No lo pierda.
Es imposible conocerlo y no sentir su ausencia.
Y es estúpido tenerlo al lado y no valorarlo.



"El camino del hombre recto, esta por todos lados rodeado
por la injusticia de los egoistas
y la tirania de los hombres malos.
Bendito sea aquel pastor que en nombre de la caridad y de la buena voluntad
saque a los debiles del valle de la oscuridad,
porque él es el autentico guardian de su hermano
y el descubridor de los niños perdidos.
Y os aseguro que vendre a castigar con gran venganza y furiosa colera,
a aquellos que pretendan envenenar y destruir a mis hermanos,
y tu sabras que mi nombre es Yave, cuando mi venganza caiga sobre ti"